Bo rozwiązanie zagadnienia jest dość proste, choć z tych klasy - sport ekstremalny. Należy po prostu zmodyfikować kod źródłowy formy z terminalem, dopisując obecnemu tam obiektowi klasy TMemo właściwości odpowiedzialne za bieżącą czcionkę, poczym Lazarusa skompilować.
Rzeczony plik foremki (w Linux) znajduje się typowo w lokalizacji /usr/share/lazarus/<wersja>/debugger/pseudoterminaldlg.lfm a jego zawartość po uzupełnieniu o dość kompaktowy monospace widać poniżej:
pseudoterminaldlg.lfm pisze:Kod: Zaznacz cały
inherited PseudoConsoleDlg: TPseudoConsoleDlg
Left = 1261
Top = 344
Caption = 'Console'
DockSite = True
object Memo1: TMemo[0]
Left = 0
Height = 240
Top = 0
Width = 320
Align = alClient
OnUTF8KeyPress = Memo1UTF8KeyPress
ReadOnly = True
ScrollBars = ssAutoBoth
TabOrder = 0
WantTabs = True
Font.Height = -11
Font.Name = 'DejaVu Sans Mono'
Font.Style = [fsBold]
end
end
Dość dobry rezultat daje też wykorzystanie czcionki FreeMono czyli ostatnie trzy linijki zamieniamy na:
pseudoterminaldlg.lfm pisze:Kod: Zaznacz cały
Font.Height = -13
Font.Name = 'FreeMono'
Eksperymenty z fontami to w/g mnie najefektywniej robić na osobno skleconej aplikacji, konfigurując obiekt klasy TMemo (jak w oknie Console). Potem sobie projekt zapisać na dysk i podglądnąć jak wygląda plik *.lfm (Lazarus Form), szczególnie ta część co ustawia czcionkę.
Po tym zabiegu trzeba przebudować IDE i gotowe, seria obrazków po kolei:
Przed zmianą, domyślna czcionka okna Console:
Polecenie przebudowy IDE:
Potwierdzenie, dla pewności
Gotowe, świeżutkie IDE ze zmodyfikowaną czcionką terminalową
Oczywiście można się bawić w dodanie tego do konfiguracji środowiska etc/itd tylko po co. To się robi raz na wielkie nigdy pod swoje upodobania.
No i na koniec - jak się sztuczka z kompilacją nie uda, to nie ma co panikować, Lazarus jest taki sprytny, że zabezpiecza swoją ostatnio działająca binarkę i jest do czego wrócić. No chyba że mamy zupełnie nakombinowane w środowisku, to wtedy R.I.P.
#slowanawiatr